Dinsdag:
Om 6uur stonden we op om om 7uur te vertrekken naar Magadi. We gingen eerst met de matatu naar het stad. We moesten even wachten eer we er een te pakken hadden, om 7uur begint tevens het spitsuur.
In het stad aangekomen, namen we een matatu naar Kiserian.
Onderweg legden we aan mama en tante Nathalie uit wat we zagen en tegenkwamen. Na een drie kwartiertjes rijden kwamen we aan in het hectische dorpje.
We wandelden naar de matatu die naar Magadi reed, kochten onze tickets en vertrokken. We zaten eerst opgepropt met zen vieren op de achterbank, maar gelukkig stapte er een man uit na een half uurtje, waardoor we weer comfortabel zaten.
Na ongeveer 2uur rijden, kwamen we aan. Nu moesten we de "beroemde" heuvel nog opklimmen. Wanneer ik tijdens mijn verblijf in Il Parakuo sprak over de berg, dacht mama steeds dat ik overdreef ... maar nee! De beklimming van de berg is stijl en vermoeiend, zeker wanneer de zon schijnt.
Aangekomen op Il Parakuo, werden we uitgenodigd op de rapport uitreiking. We zaten met zen vieren op de eerste rij. Mama en Donna mochten zelfs een aantal prijzen uitdelen, wat een eer! De kinderen waren enorm onder de indruk van wel 4 blanken te zien.
Na deze formele bedoeling, kregen mijn mama en tante een rondleiding van de school en de nabije omgeving, terwijl wij een gesprek hadden met Nathaliën, de onderdirecteur.
We hadden aan hem een aantal zaken gevraagd i.v.m. de scholenband, maar er was NIETS gedaan. We namen vervolgens contact op met Lut om te vragen hoe het verder moest. Het besluit uit het telefoongesprek was dat de school nog een laatste kans krijgt.
Indien ze tegen 3 mei niet alles in orde hebben gebracht, moeten ze het geld van de scholenband teruggeven en verliezen ze ook het Healthy Learning Program van VVOB.
Tegen 14uur begonnen we de afdaling naar beneden. Deze was weer vermoeiend door de broeiende hitte.
We wandelden bijna het hele stuk tot aan Magadi, maar gelukkig kregen we een lift van de Keniaanse militaire politie.
We dronken nog een frisse "soda" in het stadje en namen de matatu weer naar huis.
Wanneer we thuis waren, besloten we van pizza te halen. Wat heeft dat gesmaakt!!
Woensdag:
Een bezoek aan Our Lady of Fatima stond op het programma. We namen de matatu naar de school. Mama en tante Nathalie keken hun ogen uit. Ik en Donna gaven ondertussen wat meer informatie over de buurt.
Wanneer we de school binnen gingen, waren mama en Nathalie onder de indruk. Ze noemden het "een oase in de woestijn".
Catherine gaf een rondleiding door de school en de directeur ontving ons. We hadden een interessant gesprek met haar, wat een leidinggevend persoon.
's Middags kregen we ook nog een lunch aangeboden door de school. We aten ugali, rijst, chapati, mboga (kool), fried meat en kuku (kip). Het was echt lekker, maar veel te veel :)
Na het bezoek aan de school, waren we uitgenodigd door een van onze studenten, Nancy. We wandelden langs de sloppenwijk en een markt voor we aan haar woonst aankwamen.
Het huisje bestond uit een kamer. Hier woonde een moeder met haar 3 kinderen, 2 meisjes en een jongen. De alleenstaande moeder was samen met haar kinderen door haar voormalige man op straat gezet. De familie had letterlijk niets meer. Ze sliepen een aantal nachten op straat voordat ze hulp kregen van een organisatie, Mother Teresa. Zij gaven de moeder werk in hun organisatie en zorgde ervoor dat Nancy naar Our Lady of Fatima kon gaan. Ze betalen nog steeds haar schoolgeld. Via deze organisatie kregen ze ook een woonst, maar deze lag in een niet zo veilige buurt. Nadat de moeder wat geld gespaard had, konden ze naar dit huisje verhuizen. Dit is gelegen in een veiligere buurt!
De woonst is voorzien van elektriciteit, water en een (vuile) toilet. Dit is al een hele luxe wanneer je dit vergelijkt met andere huizen.
Wanneer de kamer binnentraden, was de moeder zeer zenuwachtig. Het is immers een eer wanneer blanken bij je op bezoek komen. De vrouw had lekkers gaan halen. Wat een gastvrijheid!
Na dit bezoek, heb ik toch even nagedacht over hoe goed ik (wij) het thuis hebben. Ik denk dat we heel dankbaar mogen zijn, wanneer we het vanzelfsprekend vinden wanneer we water, elektriciteit, sanitair, een eigen kamer, ... hebben.
Na ons bezoek namen we de matatu terug naar huis. Moe maar voldaan, kropen we in ons bed!
Donderdag:
Vandaag een dag vol uitstapjes. We begonnen met "The Elephant Orphanage". Ik en Donna waren er al geweest, maar gingen graag nog een 2de keer met mama en tante Nathalie.
Deze keer waren er 19 weesjes, wanneer ik en Donna er waren, waren het er nog maar 17!
De conclusie van het bezoek is dat het een prachtig initiatief is, met ongelofelijke dieren.
Aangekomen op Il Parakuo, werden we uitgenodigd op de rapport uitreiking. We zaten met zen vieren op de eerste rij. Mama en Donna mochten zelfs een aantal prijzen uitdelen, wat een eer! De kinderen waren enorm onder de indruk van wel 4 blanken te zien.
Na deze formele bedoeling, kregen mijn mama en tante een rondleiding van de school en de nabije omgeving, terwijl wij een gesprek hadden met Nathaliën, de onderdirecteur.
We hadden aan hem een aantal zaken gevraagd i.v.m. de scholenband, maar er was NIETS gedaan. We namen vervolgens contact op met Lut om te vragen hoe het verder moest. Het besluit uit het telefoongesprek was dat de school nog een laatste kans krijgt.
Indien ze tegen 3 mei niet alles in orde hebben gebracht, moeten ze het geld van de scholenband teruggeven en verliezen ze ook het Healthy Learning Program van VVOB.
Tegen 14uur begonnen we de afdaling naar beneden. Deze was weer vermoeiend door de broeiende hitte.
We wandelden bijna het hele stuk tot aan Magadi, maar gelukkig kregen we een lift van de Keniaanse militaire politie.
We dronken nog een frisse "soda" in het stadje en namen de matatu weer naar huis.
Wanneer we thuis waren, besloten we van pizza te halen. Wat heeft dat gesmaakt!!
Woensdag:
Een bezoek aan Our Lady of Fatima stond op het programma. We namen de matatu naar de school. Mama en tante Nathalie keken hun ogen uit. Ik en Donna gaven ondertussen wat meer informatie over de buurt.
Wanneer we de school binnen gingen, waren mama en Nathalie onder de indruk. Ze noemden het "een oase in de woestijn".
Catherine gaf een rondleiding door de school en de directeur ontving ons. We hadden een interessant gesprek met haar, wat een leidinggevend persoon.
's Middags kregen we ook nog een lunch aangeboden door de school. We aten ugali, rijst, chapati, mboga (kool), fried meat en kuku (kip). Het was echt lekker, maar veel te veel :)
Na het bezoek aan de school, waren we uitgenodigd door een van onze studenten, Nancy. We wandelden langs de sloppenwijk en een markt voor we aan haar woonst aankwamen.
Het huisje bestond uit een kamer. Hier woonde een moeder met haar 3 kinderen, 2 meisjes en een jongen. De alleenstaande moeder was samen met haar kinderen door haar voormalige man op straat gezet. De familie had letterlijk niets meer. Ze sliepen een aantal nachten op straat voordat ze hulp kregen van een organisatie, Mother Teresa. Zij gaven de moeder werk in hun organisatie en zorgde ervoor dat Nancy naar Our Lady of Fatima kon gaan. Ze betalen nog steeds haar schoolgeld. Via deze organisatie kregen ze ook een woonst, maar deze lag in een niet zo veilige buurt. Nadat de moeder wat geld gespaard had, konden ze naar dit huisje verhuizen. Dit is gelegen in een veiligere buurt!
De woonst is voorzien van elektriciteit, water en een (vuile) toilet. Dit is al een hele luxe wanneer je dit vergelijkt met andere huizen.
Wanneer de kamer binnentraden, was de moeder zeer zenuwachtig. Het is immers een eer wanneer blanken bij je op bezoek komen. De vrouw had lekkers gaan halen. Wat een gastvrijheid!
Na dit bezoek, heb ik toch even nagedacht over hoe goed ik (wij) het thuis hebben. Ik denk dat we heel dankbaar mogen zijn, wanneer we het vanzelfsprekend vinden wanneer we water, elektriciteit, sanitair, een eigen kamer, ... hebben.
Na ons bezoek namen we de matatu terug naar huis. Moe maar voldaan, kropen we in ons bed!
Donderdag:
Vandaag een dag vol uitstapjes. We begonnen met "The Elephant Orphanage". Ik en Donna waren er al geweest, maar gingen graag nog een 2de keer met mama en tante Nathalie.
Deze keer waren er 19 weesjes, wanneer ik en Donna er waren, waren het er nog maar 17!
De conclusie van het bezoek is dat het een prachtig initiatief is, met ongelofelijke dieren.
De volgende stop was "the Giraffe Center". Hier waren ik en Donna ook al geweest, maar wilden dit ook met mama en tante Nathalie delen.
Vorige keer hebben in en Donna met Nora gekust. Deze keer was Nora niet van de partij, maar wel Kelly.
Dit was echt een gulzige giraf, maar wel een lieve :)
Na deze stop gingen we naar "The Crocodile Farm". Hier waren ik en Donna nog niet geweest. Hier kweken ze Nijlkrokodillen en zetten ze later weer terug in het wild.
De dieren lijken wel nep, ze bewegen bijna niet. Ze krijgen een keer per week eten en daar komen ze dan weer een week mee terug. Deze krokodillen kunnen wel 1000kg worden en 100 jaar.
We kregen ook de kans van eentje vast te houden.
Deze was 2 tot 3 jaar oud.
Doordat de dieren zeer traag groeien, hebben ze weinig kans op overleven. Daardoor legt een krokodil wel 90 eieren per keer! Na 6 weken verlaten de kleintjes de moeder.
We zagen er ook vele struisvogels en een Reticulated Giraffe. Nu hebben we alle verschillende soorten giraffen gezien, die in Kenia te vinden zijn.
Hier hebben we ook onze lunch genomen. Het was een lekker buffet!
De laatste stop was Kazuri. Dit is een fabriek die beads maken voor armbandjes en kettingen. Er worden ook potjes en tassen gemaakt. Wat deze fabriek speciaal maakt, is dat alles met de hand wordt gemaakt. De werkgevers zijn allemaal alleenstaande vrouwen. De organisatie geeft de moeders werk, een salaris en zorgt voor medische ondersteuning voor de moeders en hun kinderen.
Werkende vrouwen
The beads
Natuurlijk kunnen 4 vrouwen het niet laten om souveniertjes te kopen ... dit hebben we dan ook gedaan! Wat een prachtige manier om de dag te eindigen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten